Zapomniałam już jak to jest rozmawiać sama ze sobą. Zapomniałam jak to jest czuć ogarniająca rozpacz. Zapomniałam jak to jet czuć się niepotrzebną, oddzieloną od świata szklaną szybą. Niewidzialną. Zapomniałam jak to jest wrócić do swojego małego jednoosobowego świata. Stare zakurzone kąty małego czarno-białego świata. Dziś nie idę spać. Dziś wiem, że czekają mnie złe sny. Nie obudzę się już. Nie wstanę. Ciemność, pustka, przeraźliwa cisza. Czuję w ustach smak zgnilizny. Tego potrzebowałaś by rozpełznąć po moim ciele?... smacznego... i dobranoc.

Czy jak zniknę ktokolwiek będzie wiedział? Ktokolwiek będzie pamiętał? Może byłam tylko zjawą? Może tak naprawdę nie istnieję dla tego świata? Czy ja istnieję? Czy ja naprawdę żyję? Chciałabym to wiedzieć.
Nie... nie istnieję dla tego świata. Tylko deszcz o mnie pamięta. Tylko on mi towarzyszy, spływa po moich policzkach, tuli moją twarz, głaszcze ramiona. Dziękuję i przepraszam. Za wszystko co mi daliście i za wszystko co wam uczyniłam. Śpijcie dobrze gwiazdy moje na niebie. Śpij dobrze księżycu usypiający mnie co noc. Dobranoc na zawsze.